De kamer van Anastacia & Renesmee (111)

Groot wit, met een paar zwarte aspecten. Twee raven zwarte eiken kasten. Twee tweepersoonsbedden, met een raven zwart kastje voor wat spulletjes. Er staan twee ouderwetse stoelen waar wat kleren liggen. Een eikenhouten vloer, met in het midden een wit tapijt. Het is er knus en schattig maar door de heldere uitstraling oogt het heel groot.


Toegang: An&Re of je moet mee worden genomen of aankloppen.

Renesmee had haar informatie opgehaald, en ze had kamer 111. Ze wist niet wie haar kamer genoot was. Misschien had ze geen eens een kamer genoot. Ze duwde de deur open, en sleepte haar koffers mee. Twee bedden, wat betekende dat ze een kamergenoot had. Ze glimlachte en zette haar koffers op een van de bedden, en ze plofte er naast.

Anastacia opende de deur van haar kamer. BOEM. Meteen zette ze een glimlach op.Haar nieuwe kamergenoot was gearriveerd. "Hallo, welkom op de kunstacademie. Ik ben Anastacia Nicholajevna Romanov, ofte wel Anna alias je kamergenoot." Ze stak beleefd haar hand uit en ze glimlachte nog steeds.

Renesmee keek haar raar aan."Eh, ja," zei ze toen. Herkende Anastacia haar nu gewoon niet? Ze liepen al bijna even lang op deze school. Ze schudde toch haar hand maar. Haar schets boek legde ze op het bureau, en ze opende haar koffers. Ze deed de kast open en sorteerde haar kleding. Ze deed de deur weer dicht, en draaide zich naar Anastacia.

Anastacia keek toen nog eens goed. "Oh god, oeps." Ze begon keihard te lachen en zuchtte diep. "Ik ben er zo aangewend elke keer een nieuw iemand op mijn kamer te hebben, ik doe het vanzelf." Ze keek even naar beneden. "SORRY"

Renesmee lachte. Ze keek rond en pakte een van de folders van het bureau. "Ik hoop dat we vanavond nog vrij zijn. Ik wil uit gaan," zei ze. Ze had uitgaan blues. In frankrijk was ze elke avond uitgegaan, en ze moest het langzaam afbouwen. Ze draaide zich om naar Anastacia."Voor de laatste keer. Laatste keer drinken voor de komende tijd," zei ze. Niet veel mensen wisten dat ze van uitgaan hield.